Buyuk bir ucurum olusuyor icimde. Korkuyorum bu ucurumun getirecegi karanligi ve sessizligi. Bir firtinayi kaldiracak kadar dinc degilim artik.

Belki cok fazla yazdigimdandir, belkide cok fazla okudugumdandir. belkide idealist oldugumdan dolayidir. Ama butur olaylari kaldiramicagimi, benim bunlarla savasicak kadar bunyemin olmadigini anladim. Iyi, yada kotu. Herkesin bir siniri, herkesin cekebilcekleri ve cekemicekleri var. Buda benimki. Daha fazlasini yapamiyorum.

80 saat calisabilirim, her turlu guclukle basedebilirim. Incilsem bile, kirilmadan tekrar, tekrar hayata sarilip devam edebilirim. Bin kere tasinabilirim, yeniden, yeniden basliyabilirim birseye. Ama bu tur golgeler, butur gecmisler, benim tasiyamicagim kadar agir. Gunumu, gecemi bir birine katip, beni kendimden gecirip, beynimin icini yiyen, kemiren bir ses. Devamli. Hic durmadan. Buna gucum yok. Bunun icin cok yorgunum ben. Kendimi ispatlamaya calisan stage den coktan gecip, artik kavgasiz, gurultusuz, patirdisiz bir hayat pesindeyim. Islerimi, guclerimi yapip, bolca kitap okumanin pesinde olmaktan baska birsey istemiyorum.