Bazen, kendimi korudugumu, bazende kendi kendime kasindigimi dusunuyorum. Gene ayni ates, dustu tam yuregimin ortasina...yutkunamiyorum ve ne yapsam bilmiyorum. Cildirmamak elde degil. Bir insanin kaderi bu kadar benzer mi? Bu kadari mumkun mu? Bende kesin bir problem var. Bazi huylar bu kadar benzer mi? Bazen gecmisi yasarmis gibi oluyorum, tuylerim urperiyor. Aciya, zorluga acigim. Ben bunlarin zaten bir bedel oldugunu, bunsuz hayatin ve degerli hic birseyin gelmicegini biliyorum, kabullendim. Ama ayni acilar? Her seferinde gene dagiliyorum.