Deger

"Love, who will comfort me?"

Aslinda bu satirlari neden yaziyorum, emin bile degilim. Degilim, cunku hic birseyin onemi, sebebi kalmamis...galiba sadece yazmak icin yaziyorum, icimden bu kirli zehiri atmak icin. Cunku dusundukce, kendime olan ofkem buyuyor. Sana karsi hic birsey yok, hic birsey icimde kalmamis...o kadar cok zaman once olmusku hislerim, neden bu kadar uzun sure bu yalani devam ettirttimki? Ben, nasil olurda birinin bana boyle davranmasina izin verdim? Cok kiziyorum kendime cok.

Bastan yanlis degildin. Bastan mukemmeldin. Hersey birer peri masali gibiydi.Hayatimda hic bu kadar mutlu olmamistim. Dualar ediyordum her gece bu mutluluk bitmesin diye. Ama...sonra zaman gecti, guven saglanamadi, vede zaten uc yil icinde cokta sey oldugu kadar, aslinda hic birseyde olmamis. Durmusuz bir zamanda. Ama sonradan yalan, yanlis, zararli oldun. Icimdeki o kadar cok seyi kirmissinki, o kadar cok benim kendime dair sevdigim, onemle buyutup, ilgiyle, ozenle kendime tuttugum, seyleri sokup attin, sondurdun, kirlettin, oldurdun. Simdi o kadar cok bana ait olan seylerim yok. Onlari tekrardan aramakla mesgulum. Yazik bana. Yazik ki kendimden baska birine mutlulugumu baglamayi goze alabilmisim. Ama, soylede birsey var, hic bir regretim yok. Cunku ben kalbimin sesini sonuna kadar dinledim. Pesinden kostum, Sadece beni goturdugu yer mutlulugumun oldugu yer degildi. Cunku sen bunu bana sagliyabilcek kisi degilsin, bunu sagliyabilcek tek kisi benim, bunu ben unuttum.

Ama en kotusu ise, deger verilmemis olmam, hemde hic...hemde ben bu kadar cok deger vermisken. Ama tabi, herkes anliyamicak kadar ince birsey bu. Bunun icin de bunu beklemek cok yanlis. Iste ben en cokta bunu ogrendim. Bana deger verene deger vermeyi, basimin taci yapmayi ogrendim. Degeri hakeden biriyim, ama sadece ben bunu yanlis kisinin, senin eline verdim. Cunku sen bunu anliyamicak kadar kor, sagir vede bilgisizsin. Yazik, gorememisim o hircin askimdan. Herkes bir zaman buyuyor ama. Bende buyudum bunun sayesinde. Ama tabikide, bu canimi benim cok yakti. Yutkunamadigim benim bu. Bir toz parcasi kadar degerimin olmamamis olmasi ve ayakta uyutulmus olmak. Cunku, bu hic haketmedigim birseydi. Hemde hic.

Ama bugun, o kadar mutluyumki. Mutluyum cunku artik ozgur benim olmanin tadini cikarirken, eski, olmak istedigim kisi olma yolunda ozenle, saglam adamlarla ilerliyorum. Tekrar, ben ben oldum. Askindan deli olup, gozum kararip, kaybetmedim kendimi....sensiz tekrar bulup, tekrar mutlu olmaya devam ettim. Cunku beni attigin firtinanin icinde sadece yaralanan ben oldum. Ama olsun, bu yaralar benim magzim, bitmis ama zamaninda benim icin cok buyuk, cok degerli olan askimin yaralari. Ustune, bundan belli bir zaman sonra..eminimki tekrar asik olucam, ve daha once olmadigim ki kadar, daha onceden de daha derine inan bir ask beni bulucak...bu sadece hayatin bir parcasi. Ama o zaman yanlis kisi olmucagi icin, sonu gene ayrilikla bitse, ben kendimden ve mutlulugumdan feragat etmemeis olucagimdan, iste o zaman, hersey cok daha guzel olucak, cunku ilk once o insan benim degerimi bilmis olucak...O yuzdende bu gecen uc yila, tecrube demek dusuyor...ama onun sayesinde seni bu kadar sevmeyi ogrenmis olucam. Buda, bana verilen buyuk bir hediye olucak.

Minnettarim sana.