Kaybolanlar

Ruhumun, kalbimin, bir yerlerin, bir yerlerin en derin yerlerinde, kaybolmak, yada yasananlarin icimde bir yerlerde tutunamadan kaybolup gidiyor.

Aslinda soylemek istedigim pekte cok sey vardi, ama ucu verdi hepsi teker teker. Duygular degisi veriyor ansizin olmasa bile, aciklamasi olmadan. Eskiden insanin en karsi oldugu seyler, yada benliginin herseyiyle korudugu seyler, insanlar, gun geliyor yerlerini degistiriyorlar, yada disardan gecen herhangi biriyle farkini yitiriyor. Hic birsey sonsuz degil bu dunyada, belkide sadece dogum ve olumun olucagi dogrusu haricinde, vede ayin hep o gokte asili kalicagindan haric. Insanlar oyle yada boyle, bir sekilde buyuyor, bir sekilde kanatlarini az yada cok, oyle yada boyle acmaya calisiyor, sermeye calisiyor. Tabi bunu anlayanlar var, anliyamayanlar var, kimi bunu sevgiyle destekler, kimi ise kostekler elinden gelen inat ve nefretle.

Pek bir anlamsiz, nedensiz, sebepsiz, yonsuz bir entry oldu. Cocukluk ruyalarim birer birer degisti, unutuldu, kimide kayboldu icimde bir yerlerde hatirlanmayi bekliyor. Ama bu bekleyis ne zamana kadar. Ben hic hatirliyabilcekmiyim? Gec mi hatirlicam yada? Neden hic hep onlari hatirliyarak icimizde tutamiyoruz ki? Neden buyudukce daha derinlere itiliyor bu cocuksu dusunceler, cocuksu ruyalar ve hayaller? Gereklilikmi yoksa bizlerin ihmalsizligimi? Bizlermi kendi kendimizi istismar ediyoruz buyudukce, derinliklerimizi kaybedip dahada hayatin o kosusturmali heyecaninda kaybediyoruz kendimize ozgu olan herseyi?
Nerelere kaybolup gidiyoruz biz? Kendi icimizdemi kaybolu veriyoruz her gecen gun?