Rochester'a gittim ve geldim. Bir ruya gibi gecti. Hic birsey anlamadim. O kadar cabuk gectiki hersey, saatler dakikalar olu verdi. Keske sansim olsaydida, daha fazla kalabilseydim. Annecigim cok kotu oldu...bunu ona yapmaktan hic memnun kalmiyorum...kalbini kiriyor gibi hissediyorum her gidiste. Anne tabi, her anne evladinin dizinin dibinde olmasini ister. Aslinda Elif gelmeyi dusunuyordu, keske gelebilseydi. Bizimkiler o aksam icin bayagi bir hazirlik yapmislardi.Kismet degilmis.
Gelis yolcugunu fazla yorucuydu, hala kendimi toparlayabilmis degilim. motivasyonumu geri depoladikca, kaybolup gidiyor. Bu donem cok yordu beni, gunler parmak uclarimdan kayip gidiyor.
Dakikalar, saniyeler...yorgun hisseidyorum kendimi hep. Yaptikca, daha fazlasi cikiyor ortaya, anlayamadim ben bu isi....aklimi yitirmek uzereyim.
Dogum gunum icin gitmeyi dusunuyorum tekrardan...ama bu olucakmi bilmiyorum, malum hersey ortada...